Als een steen in de stroom

In de avondschemering loopt een oude vrouw door een kamer. Houten sculpturen omringen haar. Ze streelt ze en denkt aan de man die ze heeft gemaakt. Een introverte, onhandige man, die zijn gevoelens alleen kon uiten in hout. Elk beeld roept een moment op uit het avontuurlijke leven dat die man heeft geleefd: een kindertijd van armoede en verlating, de trots en woede uit zijn jeugd, een liefde die alleen in dromen volledige vervulling kon vinden.

Mauro Corona vertelt het verhaal van een man die moedig was tot op de laatste dag. Van een onmogelijke liefde, van handen die vertrouwd zijn met hout en rotsen, het verhaal van tijd die voorbijgaat en woorden die de tijd - soms - kunnen stoppen. Het zijn herinneringen aan een leven op het onverbiddelijke ritme van de natuur. Maar bovenal is het een verhaal over de mogelijkheid om in alle moeite die het leven van ons vraagt, altijd onze waardigheid, menselijkheid en ook diepe tederheid te behouden.