Bronnen van het zelf

Deze filosofische klassieker uit 1989 is een indrukwekkende zoektocht naar de bronnen van de moderne identiteit. Charles Taylor laat zien dat onze wending naar het innerlijk voortkomt uit een lange reeks pogingen het goede na te streven. Een wezenskenmerk van al die pogingen is wat hij 'de bevestiging van het gewone leven' noemt - een waarde die in plaats is gekomen van een op afkomst en status gebaseerd hiërarchisch denken.

Op zoek naar de bronnen van het zelf vertelt Taylor het verhaal van Augustinus, Luther, Montaigne en talloze anderen die hebben gepleit voor zelfonderzoek en verinnerlijking. Tegelijkertijd wijst hij erop dat hun visie méér omvatte dan het in het moderne denken diep verankerde mensbeeld als zou de mens allereerst een autonoom subject zijn. Zij plaatsten de mens in een sociaal verband waarin hij, in de woorden van Taylor, 'alleen te midden van andere zelven een zelf is'.
Bronnen van het zelf is een ambitieuze poging het geheugenverlies van de moderniteit te compenseren door haar eigen geschiedenis bloot te leggen.

De Canadese filosoof Charles Taylor (1931) was hoogleraar in de moraalfilosofie in Oxford en hoogleraar in de politieke wetenschappen en filosofie in Montreal. Met boeken als De malaise van de moderniteit en Multiculturalisme speelt hij een centrale rol in het debat tussen liberalisme en communitarisme, waarin individuele vrijheid wordt afgezet tegen het belang van de gemeenschap. In 1992 kreeg hij de Prix Léon Gérin voor zijn uitzonderlijke bijdrage tot het intellectuele en politieke leven van Quebec.