Dierwaardigheid

Is het doden van een dier vergelijkbaar met het doden van een mens? Een dominante opvatting in de dierenethiek is dat er geen fundamenteel moreel verschil bestaat tussen mensen en dieren. Dit staat echter haaks op onze dagelijkse ervaringen. We stellen het doden van een dier helemaal niet gelijk aan het doden van een mens, wat tot uiting komt in onze houding tegenover vleesconsumptie. In Dierwaardigheid werpt filosoof Johannes Derboven een kritische blik op de dominante ideeën in de dierenethiek. Hij beargumenteert dat er beperkingen zijn aan het toepassen van rationaliteit in de ethiek en pleit voor een herwaardering van het morele aanvoelen bij ethische reflectie. Het laat zien hoe literatuur en narratieve filosofie gebruikt kunnen worden om het morele aanvoelen aan te spreken. Derboven past deze ethische kijk toe op de veeteelt. Dierwaardigheid in de veeteelt gaat dan over een omgang met dieren die verdedigbaar is op basis van het morele aanvoelen. De intensieve veeteelt kan hierdoor moeilijk als dierwaardig worden beschouwd. Kleinschaligere veeteelt, waarbij rekening wordt gehouden met de natuurlijke behoeften van dieren, kan daarentegen wel dierwaardig plaatsvinden.