De gedoemde mens?

Zowel Freud als Lacan zijn onmiskenbaar gefascineerd en geïnspireerd door het werk van de grote tragediedichters: Sofocles’ Oedipous, Tyrannos en Antigone, Shakespeares Hamlet en - voor wat Lacan betreft – eveneens de moderne tragedies van Paul Claudel. Het naar Koning Oedipus genoemde complex is niet het enige, wel het meest bekende voorbeeld daarvan. Maar deelt de psychoanalyse ook het tragisch bewustzijn, de mensopvatting of het wereldbeeld van de tragediedichters? Is het onbewuste met zijn eigen ondoorgrondelijke wetmatigheden de erfgenaam van de duistere wil van de oude goden: oorzaak van mijn ondergang, onvermijdelijk en tegelijk toch bron van schuldgevoel? Mijn passie als mijn persoonlijk (nood)lot: is psychopathologie de tragiek van de 21e eeuw?
Psychoanalytisch gevormde filosofen en therapeuten gaan nader in op deze problematiek, zowel vanuit de psychoanalytische theorie als vanuit de analytische praktijk, met concrete voorbeelden uit de kliniek.

Uit de inhoud:
P. Vanden Berghe: Prometheus gesust? Freud over tragedie en tragiek – M. Vankerk: Lacaniaans drama van het verlangen: tragedie of komedie? – M. Thys: Analytische sofa, een procrustesbed? – L. Van Bouwel: Tragiek van Medea, tussen moeder en vrouw – T. Gheyskens: Tragedie bevraagd: Tussen fallische façade en discrete euforie. Freud over voorlust in Drei Abhandlungen en Der Witz.